Ze is een meisje dat niet goed in haar vel zit. 12 jaar jong. Voorheen gefocust op haar vriendinnen, sport, school. Maar het gaat niet meer.
Krachtig naar buiten, bang en klein van binnen. Heel diep van binnen. Zo diep dat er geen woorden zijn om te vertellen wat er zit. Het zit zo ver weggestopt dat het bijna niet meer voelbaar is. Daar kan niemand bij. Diep van binnen wordt niet gepraat. En wat zit het haar in de weg.
Er zijn 4 woorden die haar houvast bieden: “Ik weet het niet”.
Ze zegt het na bijna iedere vraag. Vragen van haar ouders, haar leerkracht. Ze weet het niet.
Haar vader en moeder maken zich grote zorgen. Ruzies, driftbuien, schreeuwpartijen. Op school loopt het niet goed. Ze kunnen er niet bij, ze snappen het niet.
“Het kan de scheiding niet zijn, ze was amper 3 toen we uit elkaar gingen”.
De poppetjes staan klaar. Ze zit aan tafel en haar moeder kijkt mee.
Als eerste zet ze haar hulpbronnen op tafel. Een knuffel, een hond en oma. Dan haar gezin.
Ze vindt het erg lastig om een poppetje voor zichzelf uit te kiezen. “Ik pak er gewoon maar één”. Na een paar minuten heeft ze haar hele gezin op tafel gezet. Schouderophalend en twijfelend.
Papa, mama, haar broer en haar zusje en niet te vergeten de hond en Poes. Daar staan ze. Samen. Bij elkaar. Zo was het ooit. Ze legt er een hartje bij. Het was fijn toen samen. Ze kijkt er een tijdje naar. Haar moeder kijkt mee.
Dan zet ze twee huisjes neer.
Haar vader naar het ene huisje, haar moeder naar het andere huis. Het oude huis staat er ook. Leeg en kaal. Het kost haar moeite om de poppetjes van haar en haar broer en zusje plek te geven. Er wordt gezucht. Ze blijft strak naar de poppetjes kijken.
De hond verdwijnt. Poes gaat naar het huisje van moeder.
Een tranensnoer wordt bij beide huisjes gelegd. In het midden een engeltje en een gebroken hart. “Dat ben ik” ze wijst naar het engeltje. Een engeltje omdat ze het goed wil doen. Voor beide huisjes, voor iedereen.
Haar lichaamshouding verandert. De schouders zakken omlaag. Ze zit voorovergebogen aan tafel. Haar moeder kijkt mee.
Het is stil. Er wordt niets gezegd. Geen beweging. Wanneer ze opkijkt wordt een volgende vraag gesteld.
Is het zo gebleven of veranderde er nog meer? En langzaam komt haar verhaal in beeld. De ene verandering na de andere wordt op tafel gezet. Verschillende huizen, verschillende partners. Nieuwe partners met kinderen. Dieren die kwamen en gingen. Mensen die kwamen en gingen. Oma die ziek werd. De tafel was bijna te klein om alle gebeurtenissen een plek te geven.
Bij iedere gebeurtenis plaatst ze tranensnoeren, hartjes en engeltjes. Zoveel afscheid nemen en zoveel welkom heten. Zo weinig ruimte om te voelen. Voelen wat ze kwijtraakte. Ze stopte het weg. Diep naar binnen.
Samen met haar moeder kijkt ze naar de tafel. Haar moeder kan haar tranen niet bedwingen. “Wat is het veel. Ik had nooit beseft dat het zo veel is”. Ze geeft haar dochter een knuffel. Samen huilen ze even. “Misschien wil papa de volgende keer met je mee”. Dat vindt ze een goed idee.
De tijd is voorbij. Nadat er een foto is gemaakt, ruimt ze samen met haar moeder de poppetjes en spulletjes op. In stilte.
De volgende keer gaan we verder. Dan wordt er met de hulp van de poppetjes ruimte gemaakt voor de gebeurtenissen. Met alles wat er is. De schatkist en de verlieskoffer krijgen dan een plaats in het verhaal. En zo komt haar verhaal in beeld. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor haar omgeving. Een verhaal dat getuigen vraagt. Getuigen die begrijpen hoeveel en hoe groot het is. Wat er was. Hoe het was. Dat biedt ruimte in verbinding. Ruimte om op verhaal te komen. Verbinding om te delen.
Een gescheiden wereld in beeld.
Een groot probleem in de praktijk blijkt dat de werelden van kinderen en volwassenen door elkaar lopen.
Dat weegt bij scheidingen zwaar.
Kinderen dragen lasten en verhalen van ouders mee. Werelden lopen in elkaar over.
Kinderen betreden de volwassenwereld en dit zorgt voor problemen.
Hoe kun je ouders ervan bewust maken waar de scheidslijn ligt?
Waarom dit belangrijk is. Hoe merk je aan kinderen dat ze zich in de volwassenwereld bevinden?
Hoe hou je de kinderwereld zo veilig mogelijk voor de kinderen.
Op 24 januari werkt Martine met oud-cursisten van Verlies in Beeld met een mooie werkvorm die met name bij het werken met ouders in echtscheidingssituaties van grote waarde is. Meld je snel aan: VIB nascholing