Onlangs werd ik gevraagd een studiebijeenkomst te verzorgen voor een van de Toon Hermans Huizen in ons land. De doelstelling van de THH is om mensen met kanker en hun naasten te helpen zo goed mogelijk te leven en om te gaan met kanker. Nu heb ik al vaker lezingen gegeven voor een THH dus ik snapte helemaal wat de bedoeling was. Ik nam als professional deze opdracht met enthousiasme aan tot ik in de loop van de dagen erna besefte dat ik zelf tot de doelgroep behoor. Het kwartje bleek langzaam te vallen. Een mooi bewijs hoe onze geest (althans de mijne) muurtjes metselt om een pijnlijke ervaring slechts langzaam te laten doorsijpelen. Mijn man heeft een kwaadaardige tumor die weliswaar niet uitgezaaid en goed te verwijderen is maar toch, kanker is ook deel van ons leven geworden en niet zo zuinig ook. Aan de buitenkant gezien gaat het leven gewoon door, mijn man ziet er gezond uit en gaat nog fluks een verbouwing uitvoeren in afwachting van zijn operatie. Ik werk zoals gewoonlijk vrij normaal door, neem weliswaar geen extra opdrachten meer aan, zeg wat vaker nee maar toch, mijn laptop is mijn grootste vriend en hulpbron in deze periode.
Steeds weer verbaas ik me hoe de geest en hoe onze overlevingssystemen werken hoewel ik bij uitstek deskundig ben op het gebied van verlies, overleving en rouw.
Onlangs was er de hele dag op de radio een inzamelactie voor het KWF met interviews met kankerpatiënten en hun naasten. Het was een week voor de operatie en ook toen kwam pas ’s avonds het besef dat het ook over mij, over ons gaat. Steeds weer verbaas ik me hoe de geest en hoe onze overlevingssystemen werken hoewel ik bij uitstek deskundig ben op het gebied van verlies, overleving en rouw. Als je er midden in zit blijkt de helikopterview niet aan te staan en heb je een ander besef van de werkelijkheid.
Terwijl ik dit schrijf is de operatie achter de rug en knapt mijn man weer op. Zo dadelijk fiets ik richting het Duits ziekenhuis om samen met hem te gaan wandelen. Het doordringen van wat ons overkomen is, moet nog komen, dat besef ik maar al te zeer. Niet zozeer de lichamelijke gevolgen maar vooral de mentale hakken er diep in. Misschien moet ik mijn boek Met mijn ziel onder de arm maar eens herlezen. Ach nee, het is prachtig weer, ik ga de zon in. Genieten van wat het moment biedt, samen en alleen.
