In de donkere dagen voor kerst nam ik de trein naar Brussel om afscheid te nemen van Nathalie Slosse, de jonge collega die in de afgelopen tien jaar ongelooflijk productief was in het schrijven van boeken en het opzetten van projecten voor kinderen die met verlies te maken hadden. Haar bron was haar eigen ziekteproces, ze kreeg borstkanker toen haar zoon Midas nog net geen twee was en na de geboorte van haar dochter Iris ontdekte ze in haar andere borst kanker. Met haar prachtige boek Grote boom is ziek neemt ze kinderen aan de hand om hen op zeer aansprekende wijze uit te leggen wat er gebeurt als de houtwormpjes aan de takken knagen. Snuitertje staat symbool voor de kinderen en hij telt met een pot vol steentjes de dagen af dat de chemo nog zal duren.
Nathalie was gedreven en zette koppig door, dat heb ik zelf ervaren maar werd tijdens de viering ook duidelijk. Regelmatig kreeg ik een mail. Of wij haar boek niet konden uitgeven want haar uitgever was afgehaakt. Of ik een oplossing wist voor het feit dat in Grote boom de boom beter werd maar er waren ook kinderen bij wie mama dood ging. Ze kwam naar het Expertisecentrum in oktober 2012 voor het congres Grote boom is ziek en maakte daar veel indruk. Nathalie stond open voor noden van anderen. Zo schreef ze over zelfdoding, verlies van werk, seksueel misbruik en verkeersongelukken.
De openbare afscheidsviering, zes weken na haar overlijden, stond helemaal in het teken van hoe Nathalie dit zelf zou doen. Ze had veel opgeschreven over hoe ze het wilde. Een steen op iedere stoel waarop we een boodschap konden schrijven. Stenen die verzameld werden voor bij haar graf. Op een wensballon waren hartjes geplakt met zaadjes die we in de grond moeten planten zodat er nieuw leven ontstaat. De kinderen mochten die uitdelen. Het verhaal van Grote boom werd met behulp van de vertelkast voorgelezen inclusief het einde dat Nathalie er later bij schreef. En wat ze natuurlijk nooit had gewild dat ze dit voor haar eigen kinderen moest schrijven.
Olivier, de broer van Nathalie, zong het lied ‘Wat nog komen zou’ van Bart Peeters.
Voor duizelingwekkend groot verdrietBestaat geen medicijn
Want we weten maar beseffen niet
Hoe onvoorstelbaar kwetsbaar wij wel zijn
Niet alleen wij zijn kwetsbaar, ook de wereld. Nathalie maakte zich hier veel zorgen over. Ze wilde zorgvuldig met de wereld omgaan, met onze voetprint. Ook dat kwam tot uiting in de receptie achteraf.
Nathalie bracht rouwende kinderen en hun omgeving in tien jaar meer dan menigeen in een heel leven. Ik heb diep respect voor haar. Haar werk, ondergebracht bij Talismanneke vwz wordt voortgezet. Ik begreep dat haar ouders, Piet en Agnes, dit mee willen oppakken als hommage aan hun dochter. Piet vertelde over zijn dochter en las voor uit een opschrijfboekje dat ze voor haar ouders had gemaakt. Het ging over rituelen die zijn dochter als kind ‘eiste’ met voorlezen en zelfgemaakte liedjes. Het werd duidelijk van wie ze dit creatieve talent had gekregen.
Nathalie, haar werk blijft bestaan. Kinderen blijven hier steun aan hebben. En ook ouders en professionals hoeven niet met lege handen te staan. Nathalie’s werk blijft houvast geven.
Voor haar werk zie Talismanneke.be. Haar boeken zijn ook te koop bij In de Wolken.
Riet Fiddelaers-Jaspers